Rzeczywistość stawia przed nami wiele wymagań. Dawniej w jednym miejscu pracowało się całe życie. Specjaliści od zarządzania raczej nie oceniają tego pozytywnie z punktu widzenia efektywności, wydajności przedsiębiorstwa (choć w gospodarce centralnie sterowanej nie miało to większego znaczenia). Dzisiaj często zdarza się tak, że co kilka lat przechodzimy do innej firmy.
Dotyczy to również pracowników naukowych. Tytuł zawodowy magistra uzyskuje się na jednej uczelni, a doktorat, czyli prace doktorskie, pisze się na innej. Jeśli w danej katedrze czy pracowni nie ma wolnego miejsca dla osoby ze stopniem naukowym, odchodzi ona tam, gdzie ją chcą - nierzadko na drugi koniec kraju. Nie ma sentymentów.
Starając się o zatrudnienie w nowym miejscu, osoby piszące prace doktorskie, muszą przygotować życiorys naukowy. W tym piśmie opisują swoje doświadczenia, dokonania na polu naukowym, np. prowadzone projekty, udział w badaniach międzynarodowych, sympozjach, ważnych konferencjach. W dokumencie warto też wspomnieć o własnych publikacjach zamieszczonych w prestiżowych czasopismach naukowych (najlepiej zagranicznych należących do listy filadelfijskiej).
Im bogatszy życiorys naukowy, tym lepiej dla kandydata ubiegającego się o przyjęcie do danej uczelni. Sporą zaletą kandydatów mogą być też napisane przez nich prace doktorskie. Jeśli wniosły istotny wkład do rozwoju danej dyscypliny, odbiły się głośnym echem w świecie nauki, to ich autorzy nie powinni mieć problemów ze znalezieniem nowego pracodawcy.