Przystąpienie Polski do Deklaracji Bolońskiej wiązało się ze zmianami w organizacji struktury polskiego szkolnictwa wyższego. Studia zostały podzielone na trzy niezależne części kończące się przyznaniem tytułu zawodowego lub stopnia naukowego. Jedną ze zmian było wprowadzenie studiów III stopnia, których ukończenie umożliwiało uzyskanie stopnia doktora.
Osoby rozpoczynające przewód doktorski stały się studentami, którzy muszą przygotować prace doktorskie. Oprócz tego doktoranci muszą prowadzić zajęcia ze studentami niższego szczebla w ramach praktyk. Liczba godzin do przepracowania w tym charakterze zależy od uczelni, jednak w roku akademickim nie może przekraczać 90 godzin.
Odmowa wykonania tego obowiązku zagrożona jest karą skreślenia z listy studentów. Oznacza to, że osoby piszące prace doktorskie mogą nie zrealizować celu, jakim było uzyskanie stopnia naukowego. Konieczność odbycia praktyk dydaktycznych jest jednym z kilku przejawów quasi-stosunku pracy łączącego doktoranta z alma mater.
Słuchacze piszący prace doktorskie są bowiem jakby pracownikami szkoły wyższej, w której zdobywają specjalistyczną wiedzę i przygotowują się do samodzielnej działalności naukowej. Uczelnia opłaca za takie osoby składki zdrowotne, wypłaca im stypendium doktoranckie będące postacią wynagrodzenia (oprócz tego studenci mogą ubiegać się o inne stypendia). Poza tym czas studiów doktoranckich zostanie wliczony do stażu pracy danej osoby, jeśli uzyska ona stopień naukowy doktora.