Od kilku lat w polskim systemie szkolnictwa funkcjonuje edukacja pozioma, czyli tzw. system boloński. Istotą owego procesu jest to, że edukacja na szczeblu wyższym podzielona jest na kilka etapów. Pierwszy etap trwa niespełna trzy lata. Po tym okresie i pozytywnie obronionej pracy dyplomowej student zyskuje tytuł licencjata.
Drugi etap trwa dwa lata i kończy się, jakże dawniej upragnionym, tytułem magistra. Kolejne etapy edukacyjne uzależnione są od woli i predyspozycji studenta.
Po uzyskaniu tytułu magistra, student może dalej kształcić się w danym kierunku, rozwijać swoją wiedzę i umiejętności na studiach doktoranckich. Studia doktoranckie trwają cztery lata, w tym okresie studenci zdobywają wiedzę praktyczną z zakresu nauczania, a także piszą prace doktorskie. Prace doktorskie znacznie różnią się od wcześniejszych prac z jakimi studenci musieli się zmierzyć. Na czym polega owa różnica?
Przede wszystkim prace doktorskie są znacznie dłuższe, a co najważniejsze są one pracami twórczymi, a nie odtwórczymi. To właśnie, dzięki owym pracom nasza system szkolnictwa nieustannie się rozwija, zostaje wzbogacony, w co raz to nowe nowinki naukowe. Reasumując, edukacja na szczeblu wyższym jest wielopoziomowa, składa się z określonych etapów, które kończą się obroną pracy dyplomowej i uzyskaniem określonego tytułu. Jednym słowem, system boloński można określić, jako od licencjatu do doktoratu.